ŚWIĘCI SĄ WŚRÓD NAS!

Syn Tomasza Papki - kowala i Zofii z Tacikowskich. Na chrzcie otrzymał imię Jan, które potem zmienił na Stanisław. Miał brata i 6 sióstr, przyszedł na świat jako ostatni z rodzeństwa. Jako dziecko bawił się w sporządzanie małych „ołtarzyków” czy procesji, jak w kościele. Młody Papczyński wyróżniał się wielkim nabożeństwem do Boskiej Opatrzności, Męki Pańskiej, Najświętszego Sakramentu, Najświętszej Maryi Panny, gorący orędownik wybawienia dusz czyśćcowych. Kształcił się w kolegiach jezuickich i pijarskich w Podolińcu, Jarosławiu,Lwowie i Rawie Mazowieckiej. Po ukończeniu nauki zdecydował się wstąpić do zakonu pijarów ze względu na maryjny charakter tego zgromadzenia. W 1656 r. złożył śluby zakonne, a w 1661 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako duszpasterz i wychowawca w Warszawie.

Był cenionym spowiednikiem (spowiadał m.in. nuncjusza papieskiego w Polsce Antonio Pignatellego, późniejszego papieża Innocentego XII). Zrażony jednak panującą wśród zakonników tendencją do łagodzenia reguły w 1670 r. poprosił o zwolnienie ze ślubów i przystąpił do zakładania nowego dzieła apostolskiego. W 1671 r. przyjął biały habit na cześć Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i założył pierwszą wspólnotę w Puszczy Korabiewickiej (później nazwanej Mariańską). W 1673 r. biskup Jacek Święcicki zaaprobował wspólnotę zakonną w Puszczy Mariańskiej.

Od tego momentu liczy się historię Zgromadzenia Księży Marianów. Niedługo później biskup poznański Stefan Wierzbowski zaprosił marianów do tworzonej właśnie Nowej Jerozolimy (obecnie Góra Kalwaria). Stanisław Papczyński wraz ze swoją wspólnotą prowadził tam opiekę duszpasterską nad pielgrzymami. Stopniowo zapadał na zdrowiu, dożył jeszcze zatwierdzenia marianów jako zakonu o ślubach uroczystych, składanych na pochodzącą z Francji Regułę 10 Cnót Najświętszej Maryi Panny, w 1699 r.

Grób Stanisława Papczyńskiego znajduje się w Górze Kalwarii niedaleko Warszawy.